Jestem uzależniona! Czyli prawdziwa historia dziewczyny, która wpadła w szpony gier komputerowych

Hejka!

Wydaje mi się, że chyba każdy z nas jest od czegoś uzależniony, w mniejszym lub większym stopniu. Nałogów jest wiele, są one szkodliwe lub nie koniecznie. Jednak pozory mogą mylić, wszystko co nadużywane nie przynosi dla nas korzyści. Największym problemem jest wyjście z całej sytuacji, trzeba wzywać specjalistę, czy może samo przejdzie? W dzisiejszym poście chciałabym Wam opowiedzieć historię o swojej walce z uzależnieniem od gier komputerowych, jeśli jesteście zainteresowani nie pozostaje nic innego jak czytanie dalej!

Miałam kiedyś przeprowadzoną lekcje na temat gier, komputerowych jak i również takich, które możemy zainstalować sobie na nasze poczciwe telefony. Według statystyk dziewczyny w wieku 13-19 lat grają tylko 3 godziny w tygodniu. Dla jednych może być to bardzo dużo, jednak dla mnie osoby, która grała około 15 godzin DZIENNIE jest to jak jedna kropla w oceanie.

Jeśli by wsiąść pod uwagę te statystyki wychodzi na to, że jestem jakimś wybrykiem natury. Wiecie co? Faktycznie tak było, moje życie zamieniło się w jedno wielkie zdobywanie poziomów oraz nabywanie nowych postaci. Mój obraz rzeczywistości zatarł się całkowicie.

Początki

Nic nie dzieje się bez przyczyny i wszystko ma swoje początki. U mnie uwielbienie do gier komputerowych zaczęło się dość niepozornie. Muszę przyznać, że na początku gimnazjum było mi bardzo ciężko, byłam zdziwaczała do granic możliwości, w dodatku moja nieśmiałość nie przynosiła mi przyjaciół na tacy. W Sylwestra 2013 roku umówiłam się z kolegą, że przegramy cały ten czas jaki i Nowy Rok. Akurat tamtego czasu pogrywałam sobie w Battlefield Heroes, gra pozwala nam na granie z innymi osobami za pośrednictwem internetu dlatego też idealnie nadała się na wyzwanie. Grało się bardzo przyjemnie. Nic poza tym, zazdrościłam innym, że mogą spędzić ten czas w gronie znajomych dobrze się bawiąc, jak nastolatkowie z NORMALNYM życiem. Trudno, ja wybrałam inną drogę. 

Po jakimś czasie zapomniałam o tym całym zdarzeniu i odkryłam nową grę - League of Legends ,w niej również możemy grać z innymi osobami. Nadeszły wakacje, cudowny czas kiedy to można wypocząć, pozwiedzać wspaniałe miejsca i GRAĆ! 

Teraz zacznie się ta najmroczniejsza część mojej opowieści.

Konto w nowej grze założone to też można zaczynać przygodę w nowym świecie. Najwyższy poziom jaki można osiągnąć jest to poziom 30. Z opowieści innych dowiedziałam się, że wbijanie tych poziomów trochę trwa, dlatego nie zostało mi nic innego jak wziąć się do roboty. Na początku wszystko przebiegało całkiem normalnie, spałam jak człowiek, nie omijałam posiłków i chodziłam do toalety. 

Po trzech tygodniach wakacji moje życie zmieniło się nie do poznania, zapatrzenie w grę było takie ogromne, że chodziłam spać o 6, natomiast wstawałam o 10. Najlepsze jest to, że śniły mi się nowe strategie w grze, oraz to jak moje statystyki pną się ku górze. To przerażające, że nawet podczas snu, myśli się o tym co zamierza się zrobić w grze. Zapomniałam, że istnieje coś takiego jak posiłek, nawet starania mojej babci, która przynosiła obiady na moje biurko - na nic się nie zdały. Do toalety chodziłam maksymalnie dwa razy w ciągu dnia. Byłam jak maszyna, nic się dla mnie nie liczyło poza graniem. Moja rodzina była przerażona, ponieważ nigdy nie widzieli mnie w takim stanie. Chcieli mi pomóc, ale nie wiedzieli jak. Wiecie co jest najgorsze? Jeśli ktoś mi powiedział, że to co robię jest chore, że jestem uzależniona to ja wtedy się wypierałam. Moja odpowiedź zawsze była taka sama: ,, Gram 15 godzin i jestem z tego dumna!". Zupełnie nie zauważałam tego jak bardzo się zmieniłam.

Szkoła

Największe problemy przyszły w momencie, gdy moje idealne wakacje dobiegły końca a trzeba było wrócić do szkoły. Niestety moje postanowienie nie zostało spełnione i nie udało mi się osiągnąć najwyższego poziomu jaki jest możliwy. W związku z tym zdarzało mi się nie pójść do szkoły, oszukiwałam babcię, że źle się czuję. Zawsze szukałam jakiejś wymówki. Granie stało się moim sensem życia.  Nie widziałam problemu, bo przecież ja chciałam osiągnąć cel, a tylko to się liczy, prawda?

Lek 

Udało mi się! 30 poziom osiągnięty, gdy zobaczyłam ten komunikat byłam wzruszona i szczęśliwa, że moja ciężka praca się opłaciła. Pograłam jeszcze jakiś czas, bowiem na najwyższym poziomie gra się nie kończy, później jest możliwość zdobycia dywizji, ale nie będę się na tym skupiać. Gdy zobaczyłam jak bardzo trudne pójście wyżej, gra mi się znudziła. Fakt, pewnie czekaliście na jakieś spektakularne zakończenie, gdzie odwiedziłam specjalistę od uzależnień albo coś w tym stylu. Wybaczcie, że Was rozczarowałam, jednak...jestem dość nietypową osobą.

Uzależnienie pozostaje do końca

Tutaj chciałabym Wam przybliżyć dość śmieszną sytuację, która miała miejsce tuż po moim "wyleczeniu się" z grania. Bowiem postanowiłam sobie, że skupię się na poznawaniu nowych osób. W końcu nadeszła dobra okazja, aby to przetestować! Wiecie jakie było moje pierwsze pytanie jakie zadałam tym osobom? Nie obchodziło mnie to ile mają lat, jak się nazywają, najważniejsze było dla mnie: "Jaka jest twoja ulubiona postać z League of Legends?" Tak, to właśnie było to pytanie jakie zadałam, gdy sobie to przypominam w chwili obecnej, chce mi się płakać z mojej głupoty!

Takim nieco śmiesznym akcentem chciałabym zakończyć dzisiejszy wpis. Jestem ciekawa czy wy gracie w gry komputerowe, a może ich nie znosicie? Jesteście od czegoś uzależnieni? Przyznawać się! 💓